Bütün kadınlar özgür olmak isterler. Ama alında yumrugunu masaya vurabilen en azından bu potansiyele sahip gördükleri adamları seçerler. Çok pasif kadınlar belki bir ihtimal kendileri gibi vur kafasına al ekmeğini adamlardan hoşlanabilirler. Burda esas aradgımız özellik karar verebilmedir; isteriz ki çaresiz kalıp gözümüzü kapattgımızda bizi kucaklayıp götürsün başka bi yere. Bizim yerimize meseleyi halledebilsin. Aslında çok nadir çaresiz kalırız,bu yardıma ihtiyacımız yok gibi birşeydir, fakat her zaman ihitmaller üzerinde yogunlaşır gerçek şeyleri düşünmeye değer bulmayız, onlar zaten gerçektir ve olmaktadır niçin onlara kafa yoralım ki onları yaşarız giderler ve o zamanlarda "çok şeker hayat dolu kız" oluruz. Erkekler de zaten bu zamanlarda bize aşık olurlar.
Kimse sevgilisine 5 yaşındaymış bebekmiş gibi davranan ailesini çekemez. Kimse bundan hoşlanmaz bu yuzdendir işte. Düşüürsünüz ve şöyle dersiniz.. Hayat çok zor.. Ben bu adama yeri gelicek bi çocuk vericem ve yeri gelicek 5 paramız olmicak o karpuzun çekirdeklerini çıkarıp agzına tıkmamızı mı beklicek..sorunlara çözüm bulamicak mı.. bizi koruyamicak mı hep böyle mi olmuş hiç mücadele etmemiş mi sırtını hep yaslamış mı birilerine..peki biz kendimiz sırtımızı yaslicak duvarı kendimiz inşa edebilcek miyiz..? Bunu herkes düşünür, bu benim kaprisim diil..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder