Böyle bi kitap vardı bi zaman, çok populerdi. Bana kim almıştı hatırlayamadım; ben sonra sanırım onu birine verdim ama onu da hatırlayamıyorum. Rastgele açarsın, herhangi bir soruna herhangi bir cevap alırsın. Doğru ya da yanlış cevap olması önemli değildir; cevapsızlıktan iyidir. Böyle günlerden birinde ben biraz daha kurcaladım, olasılıkları hesapladım, dogru cevap gelme olasılıgıyla yanlış cevap gelme olasılığını düşündüm. Sonuçta elime saf tek bir cevap kaldı. "Herşey kendini yalnız hissetmenden kaynaklanmakta." Diğer insanların yaptıklarına kızman, yanında olmadıklarını düşündüğün içindi. Sen kendine bile kızdın çünkü kendine yakıştıramadıgın davranışların ruhunu yalnız bırakan zihninin ürünleriydi. En ufak şeylere kızdın seninle aynı fikirde olmayan sevgiline kızdın annene babana kızdın çünkü seni bu hususlarda yalnız bırakmışlardı. Birliktelik fikri, amaçların peşinde koşmak ve çabalamaktı yalnızlıktan kurtaran, sakinleştiren şeyler. Dinler bu yüzden vardı; milliyetçilik arkadaşlık ve hatta aşk bile icad edimişti bu yüzden. Yalnız hissetmekti herşeyin sebebi, asabiyet, irtica, savaşlar, terör ve bilimum sapkınlıklar yalnız zihinlerin ürünleriydi. Bunu önlemenin münkün olmayışı ne kadar "garip", insan oğlu dünyaya yalnız gelmişken. Umutlar var bu konuda tabi, felsefecilerin biraz çalışkan olanları sosyologların optimistleriyle birleşerek terapistleri doğurdular. Burada yeni bir cevap çıktı ortaya:
öküz müsün arkadaşım anandan çıktıgın gibi mi ölecen? az geliştir kendini anladık yalnız geldin, sen etrafa destek ol onlar da sana olsun ve hayat biraz M.S. nın hakkını versin artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder